Vitaliy Pakhnyushchyy/bigstockphoto.com
Dom jednorodzinny to marzenie większości rodzin. Któż nie chciałby swojej własnej przestrzeni, z kawałkiem zieleni? Myśląc o takiej zabudowie, z reguły mamy wyobrażenie malowniczej i pojedynczej nieruchomości. Są jednak jeszcze inne rodzaje domków, które spełniać mogą wymagania pragnących posiadać takie lokum.
Pierwszym z wymienionych rodzajów zabudowy jednorodzinnej jest ten najbardziej klasyczny – dom wolnostojący. To nieruchomość przeznaczona zwykle dla jednej rodziny, nieprzylegająca do żadnego innego budynku. Taka zabudowa otoczona jest wolną przestrzenią działki ze wszystkich czterech stron. Istnieją różnie typy domku wolnostojącego. Może być parterowy bądź piętrowy, ze spadzistym albo płaskim dachem, z garażem w bryle domu lub oddzielnie postawionym, z piwnicą bądź bez. Mogą mieć także różne wielkości. Buduje się małe domki, przypominające baraki, ale też ogromne posiadłości, z wieloma tarasami. Z pewnością jest to najpopularniejszy rodzaj budownictwa jednorodzinnego.
Kolejnym rodzajem zabudowy jednorodzinnej są bliźniaki. Powstają one poprzez połączenie dwóch nieruchomości wspólną ścianą, która przebiega wzdłuż granicy działek każdego z sąsiadów, a każdy dom stoi na własnej działce. Częścią wspólną tak zwanych bliźniaków może być też garaż bądź inna część nieruchomości. Główną zasadą, która obowiązuje przy określeniu tego rodzaju zabudowy, jest przynajmniej jedna wspólna i trwała część budynku. Takie rozwiązanie architektoniczne pozwala na wykorzystanie większej części działki na strefę ogrodową. Decydując się na „bliźniaka” należy pamiętać o odpowiedniej izolacji przeciwpożarowej, aby ewentualna klęska nie zajęła obu budynków. Problemem w tego typu zabudowie jest też estetyka. Najlepszym rozwiązaniem jest zachować jak największe podobieństwo segmentów, na przykład poprzez budowanie bliźniaków będących swoim lustrzanym odbiciem, z podobnymi kolorami elewacji i dachówki. Każda przebudowa jednego z domów niesie za sobą ryzyko utraty estetycznego wyglądu nieruchomości.
Trzecim rodzajem domów jednorodzinnych jest zabudowa szeregowa. Powstaje ona z połączenia kilku budynków w szereg. Nieruchomości stykają się ze sobą dwiema ścianami równoległymi, a punkt styku znajduje się dokładnie na granicy działek. Wówczas powstają tak zwane segmenty. Wyróżnić można zatem segmenty skrajne oraz środkowe. Najczęstszym układem, który stosuje się w „szeregowcach” jest zaprojektowanie wejścia i wjazdu do garażu z jednej strony od ulicy, natomiast z drugiej znajduje się ogród. Ten sposób zabudowy, to odpowiedź architektów na zbyt małą powierzchnię działki, najczęściej spotykane w miastach – przy tak zwanej zabudowie intensywnej. Ważne jest, aby ściany łączące domy spełniały wszelkie normy ochrony przeciwpożarowej, zapewniającej bezpieczeństwo pozostałym mieszkańcom szeregowca. Należy wziąć pod rozwagę także inne kwestie, takie jak odprowadzenie wody z dachu czy jednakowa elewacja. Mieszkańcy decydujący się na zamieszkanie w szeregowcu muszą mieć świadomość, że wymaga to współdziałania z resztą mieszkańców. Nie jest to stricte dom wolnostojący, gdzie wszystko zależy tylko od jednego właściciela. W zabudowie szeregowej wszyscy muszą współdziałać, aby podejmować kroki dobre dla ogółu.
Ostatnim z typów domów jednorodzinnych jest zabudowa atrialna. W Polsce taki rodzaj jest dość rzadko wybierany. Ściany przy tej zabudowie zazwyczaj nie posiadają w ogóle zewnętrznych elewacji, a światło do domu wpada poprzez atrium. Wymagają one wiele trudu już na etapie projektowania, gdyż tak zwana zabudowa „dywanowa” wymusza głębokie przemyślenia funkcjonalności oraz dostępności światła do wszystkich budynków. Taki rodzaj budownictwa z pewnością jest rozwiązaniem na umieszczenie domków jednorodzinnych na małej działce, jednak nie daje już takiej swobody, co wolnostojąca posiadłość.