Masur (Praca własna) [Domena publiczna], via Wikimedia Commons
Znana już w starożytności technika ponownie jest wykorzystywana w przemyśle budowlanym. W średniowieczu wykorzystywano ją we francuskiej architekturze obronnej, natomiast w dobie renesansu była niezwykle popularna – tworzono profilowania, które miały przypominać kamienie w murze, aby uatrakcyjnić całą budowlę. Boniowanie stosowano zarówno przy całych elewacjach, jaki do fragmentów budynków, np. cokołów , narożnik ścian czy filarów. Współcześnie bonie układa się centralnie, na przemian oraz symetrycznie.
Do boniowania stosuje się listwy drewniane lub PVC, które montuje się na świeżą powierzchnię. Powstałe pola pokrywa się zaprawą tynkarską, które po stwardnieniu tworzy ciekawy układ. Inną opcją jest wycinanie boni z użyciem metalowego rylca. Opcja z wycinaniem rowków jest szybsza, ale mniej precyzyjna. Najdokładniejsze, ale też najdroższe będą gotowe płyty styropianowe z rowkami. Płyty można od razu wykończyć siatką oraz zaprawą klejącą. Posiadają one wyższą odporność na warunki atmosferyczne oraz wilgotność i pozwalają zaoszczędzić sporo czasu. W sklepach można kupić profile do stworzenia boni o wysokości: 20, 30 i 50 mm.
Jeżeli budynek ocieplony jest wełną mineralną, jedynym sposobem na wykonanie boni jest użycie siatki z profilami. Rowki wykonuje się dopiero po zamocowaniu na ścianie. Na listwach zaznaczone są bruzdownice, więc z powodzeniem można używać wycinarek termicznych lub oscylacyjnych. Przy innych formach ocieplaniu budynku do materiału termoizolacyjnego dokleja się cieńsze płyty i odpowiednio wkraja krawędzie. Następnie kładzie się zaprawę oraz bardzo cienką warstwę tynku. Można w tym wypadku wykorzystać też gotowe półprodukty, dostępne w sklepach budowlanych.