Beton architektoniczny

Eugene Sergeev/bigstockphoto.com

Beton jest jednym z najpopularniejszych materiałów w budownictwie. Powstaje on wskutek wiązania i stwardnienia mieszanki betonowej, składającej się ze spoiwa, kruszywa, wody i ewentualnie dodatków. Dodatki te nadają betonowi określone właściwości, np. mrozoodporność czy wodoszczelność.

Beton architektoniczny to rodzaj betonu, który poza wytrzymałością i trwałością cechuje się także określonym wyglądem. Proces jego wytwarzania ma zagwarantować walory estetyczne, tak aby nie trzeba było już pokrywać betonu tynkiem. Stosuje się specjalne metody obróbki nadające kształt, strukturę i kolor.

Beton architektoniczny ma najwyższą klasę odporności na ogień (jest niepalny). Charakteryzuje się też wysoką mrozoodpornością, więc może być stosowany na zewnątrz budynków (elewacje, ogrodzenia, schody, tarasy). Cechuje go także niska ścieralność, więc z powodzeniem nadaje się na podłogi. Można go kłaść na ściany, a także wykorzystywać w obudowach kominków, wanien czy zlewozmywaków. Najlepiej sprawdza się na dużych powierzchniach, z dużymi oknami i z małą ilością mebli – pasuje więc do nowoczesnych wnętrz w klimacie industrialnym bądź minimalistycznym.

W Polsce nie ma wyraźnych regulacji określających, czym dokładnie jest beton architektoniczny. Można więc spotkać się z trzema jego rodzajami.

Elementy z lanego betonu w szalunkach wyglądają naturalnie, bo nie widać łączeń między elementami, ale z drugiej strony efekt końcowy jest trudny do przewidzenia – ściana może wyjść lepiej lub gorzej.

Masy betonowe nakładane na ściany dają wiele możliwości kolorów i faktur. Nie ma tu ryzyka uszkodzenia w transporcie (jak w przypadku płyt, które mogą pęknąć).

Gotowe, ozdobne płyty, które montuje się na klej, śruby lub kotwy – ich zaletą jest duży wybór kolorów, rozmiarów i faktur. Różne dodatki i impregnaty pozwalają na mnóstwo zastosowań i efektów estetycznych. Płyty mogą być porowate i gładkie, błyszczące i matowe, a także z zatopionymi elementami, np. szklanymi. Producenci oferują zarówno płyty zbrojone włóknami szklanymi bądź polipropylenowymi, jak i płyty całkowicie pozbawione sztucznych włókien.